4

¹ กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ ได้ทรงส่งสาสน์ไปยังประชาชนทั้งสิ้น ทุกประชาชาติ และทุกภาษา ซึ่งอาศัยอยู่บนแผ่นดิน "ขอให้ความสุขความเจริญเพิ่มพูนแก่ท่าน ² เราได้เห็นสมควรที่จะบอกให้พวกท่านถึงหมายสำคัญต่างๆ และการอัศจรรย์ต่างๆ ซึ่งองค์ผู้สูงสุดได้ทรงกระทำแก่เราเอง ³ หมายสำคัญของพระองค์ใหญ่ยิ่ง และการอัศจรรย์ของพระองค์มีอานุภาพยิ่ง ราชอาณาจักรของพระองค์ถาวรเป็นอาณาจักรนิรันดร์ และการปกครองของพระองค์นั้นดำรงอยู่ทุกชั่วอายุ"

⁴ เราเอง เนบูคัดเนสซาร์ได้มีชีวิตอยู่อย่างมึความสุขในนิเวศของเรา และมีความยินดีอยู่ในพระราชวัง ⁵ แต่ความฝันที่เราได้ฝันเห็นได้ทำให้เรากลัว ขณะเมื่อเรานอนบนพระแท่นบรรทม เราได้เห็นและนิมิตผุดขึ้นในใจของเราได้รบกวนจิตใจของเรา ⁶ ดังนั้นเราก็ได้สั่งให้ออกพระราชกฤษฎีกาให้เรียกคนในบาบิโลนที่เป็นนักปราชญ์ของบาบิโลนทั้งสิ้นมาหาเรา เพื่อพวกเขาจะสามารถแก้ความฝันให้เรา

⁷ แล้วพวกนักวิทยาคม คนเหล่านั้นที่ได้อ้างว่าพูดกับคนตายได้ นักปราชญ์ และบรรดาโหราจารย์ก็ได้มาเข้าเฝ้า เราก็เล่าความฝันแก่พวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่สามารถแก้ฝันให้เราได้ ⁸ แต่ในที่สุดดาเนียลก็ได้เข้ามาเฝ้าเรา คนที่มีชื่อว่าเบลเทชัสซาร์ ตามนามเทพเจ้าของเรา และเขามีวิญญาณของเหล่าเทพเจ้าองค์บริสุทธิ์ และเราก็ได้เล่าความฝันให้เขาฟังว่า ⁹ "เบลเทชัสซาร์ หัวหน้าของพวกนักวิทยาคม เราทราบว่าวิญญาณของบรรดาเทพผู้บริสุทธิ์อยู่ในเจ้า และไม่มีความลึกลับใดที่จะยากเกินไปสำหรับเจ้า จงบอกเราว่าเราได้เห็นอะไรในความฝันของเรา และมันมีความหมายว่าอย่างไร

¹⁰ เหล่านี้คือนิมิตที่เราได้เห็นในจิตใจของเราเมื่อนอนอยู่บนพระแท่นบรรทม คือเราได้เห็นและมีต้นไม้ต้นหนึ่งท่ามกลางแผ่นดินและมันสูงมาก ¹¹ ต้นไม้นั้นได้เติบโตและแข็งแรง มันได้เสียดยอดขึ้นไปถึงฟ้า ซึ่งสามารถที่จะมองเห็นมันได้จากสุดปลายแผ่นดิน ¹² เหล่าใบของมันก็งดงาม ผลของมันก็อุดมสมบูรณ์ และจากต้นไม้นั้น มีอาหารให้แก่สิ่งมีชีวิตทั้งปวง สัตว์ในท้องทุ่งอาศัยก็ได้อยู่ใต้ร่มของมัน บรรดานกบนฟ้าก็ได้อาศัยอยู่ที่กิ่งก้านของมัน และสิ่งมีชีวิตทั้งปวงก็เลี้ยงชีพจากมัน

¹³ เราได้เห็นในนิมิตของเราเมื่อเราอยู่บนพระแท่นบรรทม และเราได้เห็นทูตผู้บริสุทธิ์องค์หนึ่งได้ลงมาจากฟ้า ¹⁴ เขาได้เปล่งเสียงดังและได้กล่าวว่า ‘โค่นต้นไม้นี้และตัดกิ่งออกเสีย ลิดใบออก และให้ผลของมันกระจายไป ให้สัตว์ป่าหนีไปจากใต้ต้น และให้นกหนีไปจากกิ่งของมัน ¹⁵ แต่จงปล่อยให้ตอของรากอยู่ในดิน มีแถบเหล็กและทองสัมฤทธิ์มัดไว้ ให้อยู่ท่ามกลางหญ้าอ่อนในทุ่งนา ให้เปียกน้ำค้างจากฟ้า ให้มีชีวิตอยู่กับสัตว์ป่าท่ามกลางต้นไม้ต่างๆ บนพื้นดิน

¹⁶ ให้จิตใจของเขาได้เปลี่ยนจากจิตใจมนุษย์เป็นจิตใจสัตว์ป่า และปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนั้นจนครบเจ็ดปี ¹⁷ คำตัดสินใจนี้เป็นคำสั่งของบรรดาทูต คำตัดสินนั้นเป็นคำตัดสินของผู้บริสุทธิ์ทั้งหลาย ผู้ที่ได้มีชีวิตอยู่จะได้ทราบว่าพระองค์ผู้สูงสุดทรงปกครองบรรดาราชอาณาจักรของประชาชน และประทานราชอาณาจักรนั้นแก่ผู้ที่พระองค์ทรงพอพระทัย แม้แต่ผู้ต่ำต้อยที่สุด’ ¹⁸ ตัวเราเอง กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ได้มีความฝันนี้ บัดนี้ เจ้าเอง เบลเทชัสซาร์ เจ้าจงบอกเราเกี่ยวกับการแก้ฝัน เพราะไม่มีพวกนักปราชญ์ทั้งสิ้นแห่งราชอาณาจักรของเราสามารถให้คำแก้ความฝันแก่เรา แต่เจ้าสามารถทำได้ เพราะวิญญาณของบรรดาเทพผู้บริสุทธิ์อยู่ในตัวเจ้า”

¹⁹ แล้วดาเนียล ผู้มีชื่ออีกชื่อหนึ่งว่าเบลเทชัสซาร์ก็ได้วุ่นวายใจอยู่ขณะหนึ่ง และความคิดของเขาก็ทำให้เขาหวาดวิตก กษัตริย์ได้ตรัสว่า “เบลเทชัสซาร์ อย่าให้ความฝันหรือคำแก้ความฝันทำให้เจ้าตกใจเลย” เบลเทชัสซาร์ได้ทูลตอบว่า “เจ้านายของข้าพระองค์ ขอให้ความฝันนั้นเป็นของบรรดาผู้ที่เกลียดพระองค์เถิด และขอให้คำแก้ความฝันนั้นตกแก่พวกศัตรูของพระองค์ ²⁰ ต้นไม้ที่พระองค์ได้ทรงทอดพระเนตร ซึ่งได้เติบโตขึ้นและแข็งแรง และได้เสียดยอดขึ้นไปถึงฟ้า และซึ่งสามารถมองเห็นได้จากสุดปลายของแผ่นดิน ²¹ เหล่าใบก็งดงามและผลก็อุดมสมบูรณ์ ดังนั้นจากต้นไม้นั้น มีอาหารให้แก่สิ่งมีชีวิตทั้งปวง และสัตว์ในท้องทุ่งอาศัยอยู่ใต้ร่มไม้ และบรรดานกบนฟ้าก็ได้อาศัยอยู่

²² ข้าแต่กษัตริย์ ต้นไม้นี้คือพระองค์เอง ผู้ได้ทรงจำเริญขึ้นอย่างเข้มแข็ง ความยิ่งใหญ่ของพระองค์ได้เจริญขึ้นไปถึงฟ้า และอำนาจสิทธิ์ขาดของพระองค์ก็ได้ไปถึงสุดปลายแผ่นดิน ²³ ที่พระองค์ กษัตริย์ได้ทรงทอดพระเนตรทูตผู้บริสุทธิ์ลงมาจากฟ้า และได้พูดว่า ‘จงโค่นต้นไม้นี้ลงและทำลายเสีย แต่จงปล่อยให้ตอของรากอยู่ในดิน มีแถบเหล็กและทองสัมฤทธิ์ล่ามไว้ ให้อยู่ท่ามกลางหญ้าอ่อนในทุ่งนา ให้เปียกน้ำค้างจากฟ้า ให้อยู่ร่วมกับสัตว์ในท้องทุ่ง และปล่อยให้อยู่อย่างนั้นจนครบเจ็ดปี’ ²⁴ ข้าแต่กษัตริย์ นี่เป็นคำแก้พระสุบิน เป็นพระราชกฤษฎีกามาจากองค์ผู้สูงสุด ซึ่งมาถึงพระองค์ กษัตริย์เจ้านายของข้าพระองค์ว่า

²⁵ พระองค์จะทรงถูกขับไล่ไปจากท่ามกลางมนุษย์ และพระองค์จะอยู่กับสัตว์ในท้องทุ่ง พระองค์จะต้องเสวยหญ้าอย่างกับโค และต้องทรงเปียกน้ำค้างจากฟ้า จะทรงเป็นอยู่อย่างนั้นจนครบเจ็ดปี จนกว่าพระองค์จะทรงทราบว่า องค์ผู้สูงสุดนั้นทรงปกครองราชอาณาจักรของประชาชน และพระองค์จะประทานราชอาณาจักรนั้นแก่ผู้ที่พระองค์พอพระทัย ²⁶ และที่ทรงบัญชาให้เหลือตอของรากต้นนั้นไว้ ในทางนี้ ราชอาณาจักรจะกลับมาเป็นของพระองค์ นับตั้งแต่เมื่อพระองค์ทรงยอมรับว่าการปกครองนั้นเป็นของฟ้า ²⁷ ข้าแต่กษัตริย์ ขอทรงรับคำแนะนำของข้าพระองค์ ขอพระองค์ทรงเลิกทำบาปเสียโดยการทำความชอบธรรม และเลิกทำบาปชั่วโดยการสำแดงความกรุณาต่อผู้ถูกบีบบังคับ และบางทีความรุ่งเรืองของพระองค์อาจจะขยายออกไปอีกได้”

²⁸ สิ่งเหล่านี้ทั้งสิ้นได้เกิดขึ้นแก่กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ ²⁹ ต่อมาอีกสิบสองเดือน พระองค์ได้ทรงดำเนินอยู่บนดาดฟ้าพระราชวังที่บาบิโลน ³⁰ และพระองค์ได้ตรัสว่า “นี่ไม่ใช่บาบิโลนอันยิ่งใหญ่ ซึ่งเราได้สร้างไว้ด้วยอำนาจใหญ่ยิ่งของเรา ให้เป็นพระราชฐานและเพื่อเป็นศักดิ์ศรีอันสูงส่งของเราหรือ?” ³¹ ขณะที่ถ้อยคำของพระองค์ยังอยู่ที่ริมฝีพระโอษฐ์ของกษัตริย์ ก็มีเสียงมาจากท้องฟ้าว่า “โอ กษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ นี่เป็นประกาศแก่เจ้าว่า ราชอาณาจักรได้พรากไปจากเจ้าแล้ว

³² เจ้าจะถูกขับไล่ไปจากประชาชน และบ้านของเจ้าจะอยู่กับสัตว์ในท้องทุ่ง เจ้าจะต้องกินหญ้าอย่างกับโค จะเป็นอยู่อย่างนั้นจนครบเจ็ดปี จนกว่าเจ้าจะได้เรียนรู้ได้ว่า องค์ผู้สูงสุดทรงปกครองบรรดาราชอาณาจักรของประชาชน และประทานราชอาณาจักรเหล่านั้นแก่ผู้ที่พระองค์พอพระทัย” ³³ พระราชกฤษฎีกานี้มีผลต่อเนบูคัสเนสซาร์อย่างทันที พระองค์ทรงได้ถูกขับไล่ไปจากท่ามกลางประชาชนพระองค์ได้เสวยหญ้าอย่างกับโค และพระกายก็ได้ทรงเปียกน้ำค้างจากฟ้า พระเกศาของพระองค์ก็ได้ทรงงอกยาวอย่างกับขนนกอินทรี และเล็บของพระองค์ก็เหมือนเล็บนก ³⁴ เมื่อสิ้นสุดวาระนั้นแล้ว ตัวเราเอง เนบูคัดเนสซาร์ก็ทรงแหงนหน้าดูท้องฟ้า และจิตใจของเราก็ได้กลับคืนเป็นปกติ "เราก็ได้ร้องสาธุการแด่องค์ผู้สูงสุดนั้น และสรรเสริญถวายพระเกียรติแด่พระองค์ผู้ดำรงอยู่เป็นนิตย์ เพราะการปกครองของพระองค์เป็นการปกครองนิรันดร์ และราชอาณาจักรของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วอายุ

³⁵ พระองค์ทรงถือว่าชาวแผ่นดินโลกทั้งสิ้นนั้นเป็นคนที่ไร้ค่า พระองค์ทรงทำตามชอบพระทัยท่ามกลางกองทัพแห่งฟ้า และท่ามกลางชาวแผ่นดินโลกตามที่พระองค์ทรงชอบพระทัย ไม่มีผู้ใดยับยั้งพระหัตถ์ของพระองค์ได้ หรือทูลถามพระองค์ได้ว่า “ทำไมจึงทรงทำเช่นนี้?”' ³⁶ ในเวลาเดียวกันที่จิตใจของเราก็กลับคืนเป็นปกติ ความสูงส่งและสง่าราศีกลับมาสู่เราอีก เพื่อศักดิ์ศรีแห่งราชอาณาจักรของเรา บรรดาองคมนตรีและบรรดาราชวงศ์ก็ได้แสวงหาความโปรดปรานของเรา บรรลังก์ของเราก็ได้กลับคืนมา และความยิ่งใหญ่กลับเพิ่มพูนแก่เราขึ้นอีก ³⁷ บัดนี้ เราเอง เนบูคัดเนสซาร์ ขอสรรเสริญ ยกย่อง และถวายพระเกียรติแด่องค์กษัตริย์แห่งฟ้า เพราะว่าพระราชกิจของพระองค์ถูกต้อง และพระมรรคาของพระองค์ก็เที่ยงธรรม พระองค์ทรงทำให้บรรดาผู้ดำเนินอยู่ในความเย่อหยิ่งของพวกเขาได้ถ่อมตัวเอง