¹ Entón Iahveh díxolle a Moisés: vai a Faraón e dille: “así di Iahveh, o Deus dos hebreos: ‘deixa marchar o meu pobo para que me sirva. ² Porque se te negas deixalos marchar e os segues a deter, ³ velaí, a man de Iahveh ha vir con gravísima pestilencia sobre os teus gandos que están no campo: sobre os cabalos, sobre os burros, sobre os camelos, sobre as vacadas e sobre as ovellas. ⁴ Mais Iahveh fará distinción entre os gandos de Israel e os gandos de Exipto, e nada vai perecer de todo o que pertence aos fillos de Israel.’” ⁵ E Iahveh fixou un prazo definido, dicindo: mañá Iahveh fará isto na terra. ⁶ E Iahveh fixo isto ao día seguinte, e pereceron tódolos gandos de Exipto; pero dos gandos dos fillos de Israel, nin un só animal morreu. ⁷ E Faraón mandou mirar, e velaí, nin un só animal dos gandos de Israel perecera. Pero o corazón de Faraón endureceuse e non deixou marchar o pobo. ⁸ Entón Iahveh díxolles a Moisés e a Aarón: collede mancheas de borra dun forno, e que Moisés a espalle cara o ceo na presenza de Faraón; ⁹ e hase converter en po fino sobre toda a terra de Exipto, e producirá furunchos que han rebentar en úlceras nos homes e nos animais, por toda a terra de Exipto. ¹⁰ Colleron, pois, borra dun forno, e presentáronse diante de Faraón, e Moisés lanzouna cara ao ceo, e produciu furunchos que resultaron en úlceras nos homes e nos animais. ¹¹ E os magos non podían estar diante de Moisés a causa dos furunchos, pois os furunchos estaban tanto nos magos como en tódolos exipcios. ¹² E Iahveh endureceu o corazón do Faraón e non os escoitou, tal coma Iahveh lle dixera a Moisés. ¹³ Entón díxolle Iahveh a Moisés: érguete moi cedo, e ponte diante de Faraón, e dille: “así di Iahveh, o Deus dos hebreos: ‘deixa marchar o meu pobo para que me sirva. ¹⁴ Porque esta vez hei mandar tódalas miñas pragas sobre ti, sobre os teus servos e sobre o teu pobo, para que saibas que non hai outro coma min en toda a terra. ¹⁵ Porque se eu tivera estendido a miña man e tivérate ferido a ti e o teu pobo con pestilencia, xa terías sido cortado da terra. ¹⁶ Pero certamente, por esta razón permitinche permaneceres : para te amosar o meu poder e para proclamar o meu nome por toda a terra. ¹⁷ E aínda te enalteces contra o meu pobo non os deixando ir. ¹⁸ Velaí, mañá coma a esta hora, hei mandar pedrazo moi pesado, tal coma non houbo en Exipto dende o día que se fundou até agora. ¹⁹ Manda poñer a salvo os teus gandos e todo o que tes no campo, porque todo home e todo animal que se atope no campo, e non se refuxien na casa, morrerán cando caia sobre eles a sarabia.’” ²⁰ O que de entre os servos de Faraón tivo medo da palabra de Iahveh, fixo poñer a salvo os seus servos e os seus gandos nas súas casas. ²¹ Pero o que non fixo caso á palabra de Iahveh, deixou os seus servos e os seus gandos no campo. ²² E Iahveh díxolle a Moisés: estende a túa man cara ao ceo para que caia pedrazo en toda a terra de Exipto, sobre os homes, sobre os animais e sobre toda planta do campo por toda a terra de Exipto. ²³ E estendeu Moisés a súa vara cara ao ceo, e Iahveh mandou lóstregos e pedrazo, e caeu lume sobre a terra de Exipto. ²⁴ E houbo sarabia moi intensa, e lume tremelucindo deseguido en medio do pedrazo, moi pesado, tal coma non houbera en toda a terra de Exipto dende que chegara a ser unha nación. ²⁵ E o pedrazo feriu todo o que había no campo por toda a terra de Exipto, tanto homes coma animais; a sarabia feriu tamén toda planta do campo, e botou abaixo tódalas árbores do campo. ²⁶ Só na terra de Gosén, onde estaban os fillos de Israel, non houbo pedrazo. ²⁷ Entón Faraón mandou chamar a Moisés e Aarón e díxolles: esta vez pequei; Iahveh é xusto, e eu e o meu pobo somos os impíos. ²⁸ Rogade a Iahveh, porque xa houbo lóstregos e pedrazo abondo de parte de Deus; e vouvos deixar marchar e non quedaredes máis aquí. ²⁹ E Moisés díxolle: tan pronto coma eu saia da cidade, estenderei as miñas mans a Iahveh; os lóstregos cesarán, e non haberá máis sarabia, para que saibas que a terra é de Iahveh. ³⁰ En canto a ti e aos teus servos, sei que aínda non temedes a Iahveh Deus. ³¹ Deste xeito o liño e o orxo foron estragados, pois o orxo estaba en espiga e o liño estaba en flor; ³² pero o trigo e o centeo non foron destruídos, por seren tardíos. ³³ Máis tarde saíu Moisés da cidade, da presenza de Faraón, e estendeu as súas mans a Iahveh, e os lóstregos e o pedrazo pararon, e non caeu máis choiva sobre a terra. ³⁴ Mais cando Faraón viu que a choiva, a sarabia e os lóstregos pararan, pecou de novo, e endureceu o seu corazón, tanto el coma os seus servos. ³⁵ E endureceuse o corazón de Faraón e non deixou marchar aos fillos de Israel, tal coma Iahveh dixera por medio de Moisés.