¹ Palabras do predicador, fillo de David, rei en Xerusalém. ² Vaidade de vaidades dicía o predicador, vaidade de vaidades, todo é vaidade. ³ Que proveito reciben as persoas de todo o traballo que fan debaixo do sol? ⁴ Unha xeración vai e outra xeración vén, pero a terra segue sempre igual. ⁵ Sae o sol e ponse o sol, ao seu lugar vai apresa, e dalí sae de novo. ⁶ Sopra o vento cara o sur e xira cara o norte e vai xirando e xirando vai; e sobre os seus xiros o vento regresa. ⁷ Todos os ríos van cara o mar, e o mar non se enche; ao lugar onde van os ríos, alí seguen indo. ⁸ Todas as cousas fatigan, máis do que a xente pode expresar. Non se cansa o ollo de ver nin o ouvido de ouvir. ⁹ O que foi, iso ha de ser, e o que se fixo, ha se facer outra vez, nada novo hai debaixo do sol. ¹⁰ Hai algo que se poida dicir: Olla, isto é novo? Xa existía en séculos antes ca nós. ¹¹ Non hai memoria das primeiras cousas nin das últimas que acontecerán; non haberá memoria delas nos que virán despois. ¹² Eu, o predicador, fun rei sobre Israel en Xerusalém. ¹³ E apliquei o meu corazón en buscar e investigar con sabedoría, todo o que se fixera debaixo do ceo, dolorosa tarefa dada por Deus aos fillos dos homes para ser aflixidos con ela. ¹⁴ Vin todas as obras que se fixeron debaixo do sol, e velaí, todo é vaidade e correr detrás do vento. ¹⁵ O torto non se pode endereitar, e o que falta non se pode contar. ¹⁶ Eu falei ao meu corazón dicindo: Velaí, eu engrandecín e aumentei a sabedoría máis que todos os que estiveron antes ca min en Xerusalém; o meu corazón experimentou moita sabedoría e coñecemento. ¹⁷ E apliquei o meu corazón en coñecer a sabedoría e coñecer a loucura e a insensatez; decateime que isto tamén é correr detrás do vento. ¹⁸ Porque na moita sabedoría hai moita anguria e quen aumenta o coñecemento aumenta a súa dor.