¹ Polo tanto, amados, tendo estas promesas, limpémonos de toda contaminación de carne e de espírito, perfeccionando a santidade no temor de Deus. ² Facédenos sitio nos vosos corazóns; non lle fixemos dano a ninguén, non corrompemos a ninguén, non fomos cobizosos. ³ Non falo para condenarvos; pois como vos dixen antes, estades nos nosos corazóns para vivir e para morrer xuntamente. Son moi claro con vosoutros; ⁴ teño moito de que gloriarme de vós; estou cheo de consolo e gózome sobremaneira aínda en toda a vosa aflición. ⁵ Pois mesmo cando chegamos a Macedonia, non puidemos descansar, senón que nós estivemos aflixidos por todos lados: de fóra, conflitos; de dentro, medos. ⁶ Mais Deus, que consola os agraviados, consolounos coa chegada de Tito; ⁷ e non só coa súa chegada, senón co consolo con que el foi consolado en vós, facéndonos saber do voso gran afecto, do voso pranto e do voso celo por min; de xeito que me alegrei máis aínda. ⁸ Porque se ben vos causei tristura coa miña carta, non me pesa (aínda que o lamentei); xa que vexo que esta carta vos foi motivo de tristura só por un pouco de tempo, ⁹ agora alégrome; non de que fósedes entristecidos, senón de que fósedes aflixidos para arrepentimento; porque fostes entristecidos conforme á vontade de Deus, para que non sufrirades perda algunha de parte nosa. ¹⁰ Porque a tristura que é conforme á vontade de Deus, produce un arrepentimento para salvación, sen remordemento, pero a tristura do mundo produce morte. ¹¹ Porque mirade canta celeridade produciu en vós isto de serdes entristecidos por Deus. E non só iso, senón tamén desculpas e indignación; e non só temor, senón tamén afecto; e non só celo senón tamén vindicación. En todo desmostrastes ser inocentes no asunto. ¹² Así que, mesmo que vos escribín, non foi por mor do que obrou inxustamente, nin por mor de quen foi tratado de maneira inxusta, senón que foi para que o voso celo por nós fose manifestado diante de Deus. ¹³ Por isto fomos consolados. E aparte do noso consolo, alegrámonos aínda máis por medio do gozo de Tito, pois o seu espírito foi reanimado por todos vós. ¹⁴ Porque se me gabei de vós con el, non caín en vergoña; senón que como vos dixen todo con verdade, do mesmo xeito a nosa gloria por vós diante de Tito, resultou ser verdade. ¹⁵ O seu amor para vós abunda máis aínda ao lembrarse da vosa obediencia, e de como o recibistes con temor e temblor. ¹⁶ Alégrome porque podo confiar en vós en tódalas cousas.